Ég lenti í leiðinlegri uppákomu með strákinn á föstudaginn. Hann kom í bæinn og ég sótti hann. Hann var búinn að mæla sér mót við einhvern strák og ég vildi ekki bíða. Hann brjálaðist og gargaði og sparkaði ruslatunnu langa leið. Ég sagði honum að ég ætlaði að fara og hann réði hvort að hann kæmi með. Hann stóð fyrir utan bílinn og allt í einu fór hann að garga á tvo menn "hvað eruð þið að horfa á mig" svo rauk hann og réðist að öðrum manninum og ég á eftir honum. Ég náði að stoppa hann og fá hann með mér útí bíl og hann gerði sér lítið fyrir og hrækti á annan manninn á leiðinni út. Guð minn góður hvað mér fannst þetta erfitt, ég var farin að skjálfa. Mennirnir eltu okkur og kölluðu á eftir mér að ég ætti að fara með strákinn til geðlæknis hann væri greinilega eitthvað GEÐVEIKUR..... Hmmmmm jesú minn hvað ég varð reið, það kom allur tilfinningaskalinn. Ég gjörsamlega missti mig og argaði á mennina á móti að já hann væri búinn að vera á geðdeild og hefði verið útskrifaður og ekki af því að við hefðum viljað það og ef þeir hefðu eitthvað við það að segja þá gætu þeir haft samband við landspítalann...!! Svo strunsaði ég í burtu skjálfandi og langaði mest að fara bara að grenja.... En að sjálfsögðu leyfði ég mér það ekki.....

Hann er nú alveg ótrúlegur þessi drengur sem ég á. Hann fór í skólann á mánudaginn og ég var búin að sannfæra hann um að hann gæti alveg grætt fleiri daga ef hann hagaði sér og hvað gerði hann........?? Hann hagaði sér mjög illa og reif stólpakjaft og ætlar sko ekki að vera í þessum helv.... skóla. Einmitt, þetta var sem sagt allur áhuginn sem hann hafði fyrir skólanum, en AUÐVITAÐ var hann ekkert með áhuga á að vera í skólanum, hann VARÐ bara að hafa eitthvað til að rífast yfir....

............................ALGJÖRLEGA GEÐVEIKT.................................

Ó guð minn góður hvað mér líður illa. Strákurinn er alveg að missa vitið og ég með honum. Ég þarf svo að geta lokað á tilfinningarnar sem ég sveiflast í þegar hann er að stjórnast með tilfinningarnar mínar, en það er svo erfitt að ég efast um að ég geti það.....

Nú er hann símalaus og getur ekki verið að hringja en hann deyr ekki ráðalaus. Nú sendir hann sms á netinu. Endalausar hótanir.

Ég finn bara hvernig ég hverf inn í mig og lokast og fer bara í sorg og vanlíðan. Mér finnst ég svo vanmáttug. Mér finnst ég eiga að geta gert eitthvað til að stráknum líði betur og brýt mig niður fyrir að geta ekki gert neitt.

Ég er bara með hnút í maganum og reyni að halda haus útávið........

Strákurinn kom heim um helgina og við ákváðum að fara í heimsókn útá land. Hann var voða spenntur að koma með og okkur fannst gott að fara að heiman til að reyna að brjóta upp mynstið. Það gekk alveg rosalega vel NEMA að hann fékk eitt vægt brjálæðiskast. Eða það er að segja okkur heimilisfólkinu fannst það vægt en fólkið sem við vorum hjá fékk hálfgert sjokk og við vorum spurðar hvort þetta væri búið að vera svona í þessa mánuði sem hann var heima.... þegar við sögðum að við hefðum örugglega ekki staðið upp úr sófanum ef við hefðum verið heima, því þetta væri bara vægt, fór bara hakan niðrí gólf. Við erum orðin ALLTOF vön þessum látum.

Ég verð reyndar alveg ofboðslega döpur eftir brjálæðisköstin og það er eins og öll orkan sem ég á sé sogin úr mér.

Strákurinn er með svo mikinn kvíða að það er sko ekki hægt að hann sé svona ræfillinn. Það er bara spurning hvað er hægt að gera til að hjálpa honum. Ég er að fara að hitta lækninn hans á morgun og ræða þetta við hann. Vonandi kemur eitthvað útúr því:)

Ég er alveg að verða brjáluð. Strákurinn hringir stöðugt með eitthvað til að rífast yfir. Ef að eitthvað málefni verður útkljáð, þá er bara næsta fundið. Stundum spyr ég mig hvort sé auðveldara að díla við hann hér heima eða í gegnum símann. Ég veit að þetta er auðveldara, ef ég hugsa það vel:) en þessi símtöl taka alla orkuna frá mér.

Hann er gjörsamlega að kafna úr stjórnsemi...!!

Mikið væri ég til í að vera bara björn og geta lagst í hýði..... Það yrði dásamlegt:)

Ég er búin að vera svo andlaus að ég hef bara ekki haft mig í það að skrifa.

En núna var ég að fá svo góðar fréttir. Mamma sem býr erlendis ætlar að koma heim og létta undir á heimilinu. Ég get varla beðið. Ég er svo hryllilega þreytt að ég hef mig bara ekki í að gera neitt.

Ég ætlaði að nota síðustu viku í að hvíla mig og gera ekkert, en þá var ég beðin um að vinna og auðvitað sagði ég já, það er voða gott að fara út að vinna og hugsa bara um vinnuna:) Í raun og veru er hvíld í því. Það er ekki hægt að hugsa eins mikið.

Ég er alltaf svo kvíðin yfir að eitthvað komi uppá, annaðhvort að strákurinn farið í mótþróa og strjúki eða að fólkið gefist upp. Ég er með hnút í maganum alla daga, allan daginn... Ekki gott.

Strákurinn hringir annaðhvort alveg þvílíkt hress og allt bara gott eða allt ömurlegt og með þvílíka paranoju að hann er viss um að allir séu að ljúga að honum.....

Ég er alve viss um það að hann er OF veikur til að höndla þetta ástand....

Af hverju fær barnið mitt ekki læknishjálp....???

Er það af því að yfirlæknirinn á B.U.G.L er búinn að ákveða að það sé ekkert hægt að gera fyrir hann....

Er ekki alltaf hægt að reyna.....?

Það var fundur í skólanum í dag og á meðan var stráknum sýndur skólinn. Á leiðinni heim spurði hann hvenær hann byrjaði í skólanum.... Það var ákveðið að það væri bara best að hann fengi heimakennslu. Hann varð rosa sár og fannst þetta ósanngjarnt.

Hann hringdi í mig grátandi. Það er voða erfitt fyrir hann að það sé verið að breyta því sem áður var sagt. Ég reyndi að útskýra fyrir honum af hverju, en þegar hann er reiður þá hlustar hann ekki.

Nú þarf að sjá til hvað hann er viljugur að gera. Ég sagði honum að ef að hann stendur sig vel að læra heima, þá væri alveg örugglega hægt að fá að fara eitthvað í skólann. Nei hann hélt ekki, það er ekkert verið að hugsa um hvað er honum fyrir bestu.. Ok, það er bara best að bíða og láta hann jafna sig.

Ég er búin að vera svo lengi í basli með veikindi stráksins að ég er komin með hættulega háan varnarmúr, að ég held. Það kom blaðakona hér í gær og tók við mig viðtal og mér fannst það ekkert mál, var samt pínu stressuð. Svo hringdi hún í mig til að lesa fyrir mig greinina áður en hún fór í prentun og ég hlustaði og táraðist. Mér fannst þessi saga alveg hrikalega sorgleg og ég fann mikið til með móður þessa drengs.....

Einmitt, múrinn er orðin svo hár að ég er farin að skilja mig frá mér.... Hljómar nú ekki vel.

Eitt finnst mér svoldið furðulegt. Barnavernd hringdi síðasta föstudag til að segja að hann gæti farið í sveitina og svo er bara ekkert spáð meira í það. Það er ekkert verið að spá í rústirnar sem eru eftir á heimilinu. Og þá er ég ekki að tala um veraldlegu hlutina. Mér finnst það ekki góð vinnubrögð.

Strákurinn hringdi í gærkvöldi, ekki sáttur. Það kom einhverfuráðgjafi í sveitina sem á að hjálpa honum í skólanum og hann var alveg brjálaður og rauk út og hafði ekkert við hana að tala. Strákurinn vill ekki vera einhverfur lengur og vill bara fá nýja greiningu. Hann á að byrja í skólanum á mánudaginn og hann vill bara vera eins og allir hinir, ekki fá öðruvísi bækur og ekki skera sig út úr. Við sögðum honum að það væri gott mál, hann gæti það alveg ef að hann vildi, hann þyrfti bara að leggja sig meira fram en hinir, af því að hann er ekki á sama stað námslega séð. Hann vill að konan í sveitinni hjálpi sér að læra"það er stórt skref" hún er kennaramenntuð og getur það örugglega. Mér finnst það snilld:)

Hann er alveg búinn að sannfæra sjálfann sig um það að hann sé ekkert einhverfur, hefði bara fengið þessa greiningu af því að hann hefði bara haft áhuga á snúningsdótinu. Oft er ekki hægt að útskýra fyrir honum hlutina en stundum fer hann í samtalsgír og þá meðtekur hann það sem við segjum og það var svoleiðis í gær og það er voða gott þegar maður finnur að hann skilur betur það sem er verið að útskýra fyrir honum.

Hann vill að skólinn fái ekkert að vita um hann, þau eiga bara að kynnast honum. Hann vill bara vera eins og allir aðrir. Ok, það er gott að hann vilji það, en þá verði hann að haga sér eins og flestir aðrir. Það þýðir ekkert að grýta hlutum í fólk og kalla alla fávita ef maður er ekki sáttur, það verður að tala.

Við urðum ásátt um það að það þurftu ekki allir í skólanum að vita að hann væri einhverfur, hann fengi alveg að sanna sig. Og við ætlum að tala við konuna í sveitinni um að hjálpa honum að læra, svo að hann geti verið eins og hinir.

Já það er ekki auðvelt að vera með allar þessar greiningar og eiga við margar takmarkanir að stríða og finnast ekkert vera að sér, bara allir aðrir sem bulla...!!!