Erfiðleikar og fleiri greiningar

Nú var svo komið að strákurinn vildi fá að koma heim og var alveg sannfærður um að skólinn í bænum mundi ganga vel af því að hann var farinn að geta hamið sig betur. Eftir miklar pælingar var ákveðið að gefa því séns. Ég var voða stressuð en full tilhlökkunar að fá drenginn heim. Var búin að sakna hans og var full af samviskubiti yfir að hafa ekki drenginn hjá mér.

Það var farið í það að finna stuðning og raða öllu niður til að hlutirnir gætu gengið sem best. Svo byrjaði skólinn.... á 3ja degi hringdi skólastjórinn og bað mig að koma í hvelli. Strákurinn hékk útúr glugga  og ætlaði að stökkva niður og það var allt í fári. Ég fór og náði honum inn og hann fór útí horn og vildi ekki úr því. Ég náði honum á endanum og fór með hann heim og hann var heima í nokkra daga að ná sér. Við fórum í heimsókn til læknisins og það var ákveðið að fara fram á meiri greiningu hjá greiningastöðinni  (í 2skiptið)

Auðvitað þurftum við að bíða eftir því og á meðan var reynt að halda honum ágætum eins og hægt var í skólanum. Hann talaði um að það væru svo mikil læti og hann væri bara ruglaður í höfðinu. Það var skipulagt starf fyrir hann utan skólastofunnar til að minnka áreitið. Og svo var skóladagurinn styttur og ástandið lagaðist aðeins.

Þetta var mjög erfiður tími fyrir hann, mig og systur hans. Hann veiktist aftur og fór í enn eitt skiptið á B.U.G.L og var mjög árásagjarn. Læknarnir vissu í raun ekki hvað átti að gera. Ég var alveg viss um að hann væri búin að mynda lyfjaóþol en læknarnir voru ekki alveg á því. En ég vildi láta athuga það, læknarnir sögðu að lyfin sem hann væri á kæmu mjög vel út og það gæti ekki verið að hann yrði árásagjarn af þeim. Ég gaf mig ekki og það var ákveðið að taka þau í burtu og viti menn, árásagirnin hætti á degi 2 og læknunum fannst það svo skrýtið að þeir prufuðu að setja lyfið aftur inn til að sjá hvort þetta væri ekki bara eitthvað annað, en nei sama dag var hann alveg trítilóður. Ég held að þó að við mömmurnar séum ekki læknismenntaðar eða lyfjafræðingar, þá þekkjum við börnin okkar best. Lyfjunum var breytt og hann útskrifaðist eftir 6.vikur.

Hann komst að í greiningu. Við fórum og þetta voru 3.dagar. Viku seinna var hringt í okkur og við beðin að koma aftur. Greiningin gekk ekki alveg nógu vel, eða hann var svo flinkur að hann blekkti svo.

Svo kom greiningin. Úff.... Ódæmigerð einhverfa, mikill misþroski og tornæmi. Þó að það hefði verið mjög erfitt að heyra þetta þá var samt margt sem útskýrðist, þessi árásagirni ef einhver nálgaðist og að hann gerði alltaf sömu mistökin aftur og aftur, lærði aldrei af reynslunni. Gat ekki sett sig í spor annara.Við fengum mjög góða útskýringu og aðstoð hjá einhverfuráðgjafanum og þetta var útskýrt fyrir honum líka eins og hægt var. Ég fór að velta fyrir mér af hverju þetta kom ekki fyrr í ljós, þá var þetta alltaf spurning en það var haldið að þetta væri Tourettið og þráhyggjan, af því að hann var svo slæmur af því. Þannig að Tourettið og þráhyggjan földu einhverfuna.

Strákurinn vildi fara aftur í rólegheitin í sveitina og var það ákveðið að hann færi aftur og í skólann þar. Hann fór að átta sig meira á því hvað hann þolir illa áreiti og bara hljóðin í umferðinni og öll ljósin trufluðu. Svo var hann orðinn hluti af fjölskyldunni í sveitinni og fannst bóndinn ekki geta unnið alla þessa vinnu einnJ  

Skólinn gekk bara ágætlega, eða allavega stórslysalaust og hann áttaði sig pínulítið að þó það væri erfitt að vera í burtu frá mér og litlu systir, þá leið honum betur í rólegu umhverfi.

Að senda barnið sitt í burtu frá sér er það erfiðasta sem ég hef gert en guð minn góður hvað fólk leyfði sér að dæma mig. Það var mjög sárt en sem betur fer náði ég að setja hans þarfir ofar mínum. Þannig að ég hugsaði að ég væri að gera það sem væri gott fyrir hann en ekki eins og fólkið í dómarasætinu mundi gera, hugsa fyrst um sig og álit annara.

Athugasemdir

[Ragnheiður , 19.1.2011 kl. 14:16]

þetta hefur verið erfitt hjá þér . Takk fyrir að samþykkja mig sem bloggvin...

[móðir, 19.1.2011 kl. 15:47]

Ekkert mál. Gott að vita að einhver lesi bloggið og vonandi getur það hjálpað einhverjum í svipuðum sporum.

[Ragnheiður , 19.1.2011 kl. 23:58]

Ég átti svona strák, ekki eins slæman held ég samt. Misþroska, ofvirkur og með athyglisbrest.

Núna á ég barnabarn sem er á einhverfurófi.

Ég hef gott af því að lesa.

Hugsa hlýlega til þín, það er áreiðanlega erfitt fyrir þig að rifja þetta upp.

[móðir, 20.1.2011 kl. 12:08]

Takk fyrir hugsunina það er mjög erfitt að hugsa til baka en ég held að það sé samt gott fyrir mig.

[Ragnheiður , 21.1.2011 kl. 17:58]

Já ég held að það sé gott fyrir þig.

Gangi þér vel